عُبَیدَه بن حارِث بن عَبْدالمُطَّلِب بن عَبْد مَناف
عُبَیدَه از اَبطالِ قُرَیش در دورانِ جاهلیت و اسلام است .وی به سالِ 62 قبل از هجرت در مکّه متولّد گردید و هنوز پیامبر (ص) و اصحاب به خانَهاَرْقَم وارد نشده بودند که اسلام آوَرْد .
عُبَیدَه پس‌از هجرت به مدینه ، برابرِ دستورِ رسول خدا(ص) ، در رأسِ شصت نفر سوارکارِ مهاجر ، جهتِ برخورد با دسته‌ای از متجاوزینِ قُرَیش عازِمِ اطرافِ مدینه شد . وی تا آبگاهی پایین‌تر از ثَنِیه الْمَرَه پیش رفته و در آنجا با گروهی از نیروهای قُرَیش به فرماندهی عِکْرِمَه بن اَبی جَهْلْ مواجه گشتلکن جنگی پیش نیامد .
در سَرِیه مذکور ، یکی از نیروهای اسلام به نام سَعْد بن اَبی وقّاص تیری پرتاب کرد .گفته شده این نخستین تیری بود که در تاریخِ اسلام از کمان رها شد .
دو نفر از تازه‌مسلمانان به نام‌های مِقْداد بن عَمْرو بَهْرانی و عُبَیدَه بن غَزْوان بن جابِر مازِنی ، برای خروج از مکّه و رساندنِ خود به مدینه ، تحتِ عنوانِ مُشْرِک و دشمنِ اسلام و مسلمین ، همراه با نیروهای عِکْرِمَه از مکّهبیرون آمده و توانستند در فرصتی مناسب به مسلمانان ملحق شوند .
عُبَیدَه پس‌از هفتاد سال سِنّ ،در غَزْوَه بَدْرْ شرکت کرده و مقابلِ شَیبَه بن رَبیعَه قرار گرفت . وی با فرودآوردنِ رعدآسای شمشیرش ،جُمْجُمَه شَیبَه را شکافت و همزمان بعلّتِ دریافتِ ضَرْ بَتی از شمشیرِ شَیبَه ، ساقِ پای خود را از دست داد . هر دو نفر نقشِ زمین شدند . شَیبَه با ضرباتِ شمشیرِ امام علی(ع) و حَمْزَه(ع) از پا درآمد . عُبَیدَه را نزدِ رسول خدا(ص) آوردند و درحالی‌که مغزِ استخوانِ ساقِ پایش بیرون ریخته بود از آن‌حضرت پرسید : آیا من شهید هستم؟ رسول خاتم(ص) فرمودند : آری . عُبَیدَه گفت : اگر اَبوطالب زنده بود ، می‌دید که من به تَوصِیه و سفارشِ او در موردِ حمایت از پیامبر خدا(ص) چگونه عمل کردم .
عُبَیدَه از مِنْطَقَه بَدْرْ بسوی مدینه جابجا می‌شد که در صَفْراءاز دنیا رفت و همانجا دفن شد .
زَینَب بنت خُزَیمَه بن حارِث هلالی: همسرِ عُبَیدَه ، پس‌از شهادتِ شوهرش ، افتخارِ ازدواج با پیامبر اکرم(ص) را کسب کرد .
منبع: سیمای صدر اسلام، علی شهبازی، 1392، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران
1- مغازی واقدی ، ج 1 ، ص 10 و 11 - تاریخ یعقوبی ، ج 1 ، ص 431 .
2- مغازی واقدی ، ج 1 ، ص 69 - 68 .
3- همان ، ص 145 .